Meestal overvalt het gevoel me op een onbewaakt moment. Maar als het er is, dan kan het ook niks anders zijn. Het is een briesje, een warme luchtstroom langs mijn huid. Het heeft een heel specifieke geur die ik niet kan benoemen. Het geeft een spannend en verwachtingsvol gevoel. Ik sta stil en kijk om me heen. Ben ik de enige die dit nu voelt.? Is het aan me te zien…? Ik doe mijn ogen dicht en adem heel diep in. Ja, het is er nog. Heel zwaar, heel aanwezig. Ik realiseer me dat het er maanden niet geweest is. Het is net of er ruimte ontstaat in mijn hoofd. Felle kleuren en warme geuren dringen met een golfbeweging naar binnen.

Het roept emoties op. Ik weet niet of ik moet rennen, moet zingen of juist heel stil genieten. Als ik mijn ogen weer opendoe is de wereld om mij heen totaal veranderd. Ik ben dus niet de enige. De anderen hebben het ook gevoeld en beleefd. Het hangt nog steeds in de lucht en om mij heen. Ik ben net een spons en probeer de geur en het gevoel volledig te absorberen. Ik wil het allemaal in me opnemen en door mijn aderen laten stromen. En dan verdwijnt het net zo snel als het gekomen is. Ik draai me nog eens rond en snuif: weg geur, weg warmte, weg briesje……

Ik loop weer verder…maar met een heel ander gevoel. Zwoel: de aankondiging van leven in al zijn facetten. Heerlijk!!