Het is het gesprek van de dag: Op straat, de nieuwszenders en social media, allemaal lovende woorden over het interview van koning Willem Alexander met Wilfried de Jong. Wat mij opvalt is dat de koning de tone of voice heeft waar deze eeuw behoefte aan heeft. De toon van betekenis.

De toon van betekenis durft ieder (persoonlijk) probleem te bespreken. Het legt de nadruk op zijn persoonlijkheid en schuwt de rafelige randjes niet. Het is dié toon die dankbaarheid uitspreekt voor het interessante leven dat hij mag leiden en die vertelt over de nationale troost die hij na het overlijden van Friso heeft mogen ontvangen.

Hij praat als mens over zijn herinneringen van de afgelopen 50 jaar, als kind van, als student, echtgenoot en vader en dat bij elkaar opgeteld is wie hij is geworden en waarmee hij zijn ambt als koning kleur geeft. De toon waarop hij praat is ontwapenend, emotioneel maar ook kritisch over zich zelf.

Het is de toon waarvan ik denk dat we daar het meest mee kunnen bereiken in dit leven. Het brengt ons dichter bij onszelf maar ook dichter bij elkaar. Het is de toon die ons in verbinding stelt met die ander.
Het is de toon die ik iedereen toewens in te zetten voor een gesprek aan de keukentafel, een politiek debat, in de dialoog over maatschappelijk vraagstukken en bij het betalen aan de kassa en het wachten bij de bushalte. Het is de toon van betekenis. De toon waarmee we verbondenheid kunnen creëren met die ander en met onszelf. Voor de een is dat vanzelfsprekend voor de ander lijkt het ingewikkeld. Maar als we meer zin en betekenis aan dit leven willen geven moeten we soms even durven doen en over de angst of trots heen stappen. De toon is gezet! Doe jij mee?
Groet Karenanna Knopper