Vakantie is een raar fenomeen. Je rent je rot om al je werkzaamheden ook tijdens je afwezigheid goed te laten verlopen. En vervolgens heb je maar een doel voor ogen: De wereld waarin je jezelf schijnbaar onmisbaar hebt gemaakt zo snel mogelijk achter je laten en een zoektocht te starten naar rust en ontspanning. Heel snel! Want er valt geen minuut te missen. Zeker niet als je voor het eerst met je liefste 10 dagen aan één stuk mag samen zijn… De eerste dag van de vakantie vangt aan met pure zelfkastijding: Oververmoeid stap je in een vliegtuig waar je gedurende twaalf uur klem zit, om daarna even lucht te happen op een luchthaven en vervolgens opnieuw geheel vrijwillig nog eens vier uur dubbelgeslagen in een stoel hangt…
Maar wanneer je de eerste stappen op vakantiebodem zet, de eerste geuren opsnuift en de kleurenpracht om je heen opneemt, pak je de hand van je lief en weet je weer helemaal wat de reden was om naar dit prachtige eiland te gaan.
De rit naar het hotel is meteen een feestje: Razende scooters met mannen en vrouwen met kinderen voorop, of als een tosti tussen de ouders ingeklemd, scheuren je voorbij. Winkeltjes, antiquiteiten, houtwerkplaatsen en tempels, heel veel tempels met bloemen en wierook. Op dat moment realiseren we ons nog helemaal niet welke rol dit ritueel eigenlijk in het dagelijkse leven van de Balinees speelt…Er is geen dag op Bali dat er niet ergens een tempelceremonie is…
We rijden naar het hotel. Het is paradijselijk, alsof we ergens tussen hemel en aarde verkeren. Iedere dag staan er bloemen en heerlijkheden op tafel. We slapen in een hemelbed vol witte kussens en vanaf ons prachtige terras zien we de metershoge golven van de Indische oceaan. Later mogen we ook zelf voelen hoe nietig we zijn in dit enorme geweld van water. De Balinese Bay-watch staat op scherp en houdt ons nauwlettend in de gaten.
We nemen de tijd om alles op ons in te laten werken. Lezen, liggen en praten, uur na uur… Ongelooflijk hoeveel je aan elkaar te vertellen kunt hebben. Maar na twee dagen van rust trekken we erop uit. Onze Taxichauffeur ‘Bullie’ knikt vriendelijk en vraagt wat we willen. Eerst maar gewoon een stukje rijden zeggen we… Overal zien we markten met kraampjes houtsnijwerk, prachtige doeken, sieraden en heerlijk eten maar er is niet of nauwelijks een toerist te bekennen…Bij het passeren van de prachtige rijstterrassen realiseren we ons dat we nog nooit een rijstplant in onze handen hebben gehad en ‘Bullie’ neemt ons mee het veld in. Hij vertelt dat de rijstbouw op Bali en het gemeenschappelijk gebruik van het water, waarmee de rijstterrassen worden bevloeid, bepalend zijn voor het gemeenschapsleven op Bali. Iedere dag worden offers gebracht om de goden gunstig te stemmen. ‘Bullie’ vraagt waar we vandaan komen. ‘O, Holland,’ zegt hij ‘Mijn eerste vrouw heeft me verlaten voor een Hollander.’ Het wordt stil in de auto, wat moet je zeggen… Plaatsvervangende schaamte voor een onbekende landgenoot die de vrouw van onze ‘Bullie’ heeft ontvoerd naar het beloofde land…
We rijden naar de Zeetempel ‘Pura Tanah Lot: Een vreemde mengeling van pure religie en commercie. We worden heen en weer geslingerd tussen gevoelens van een overweldigende schoonheid van deze heel bijzondere plek, maar tegelijkertijd bekruipt je een gevoel van ongeloof en irritatie. We krijgen nauwelijks de kans om deze prachtige plek op ons in te laten werken. Kinderen op blote voeten met ansichtkaarten en speelgoed kijken je met een goed getrainde emotionele blik aan en herhalen in keurig Engels keer op keer of je niet wilt kopen. Je kunt het niet weerstaan, maar je voelt je ook verneukt.
We keren terug naar het hotel. Moe van alle indrukken ploffen we neer op onze dikke kussens op het terras. Iedere keer als we onze hotelsuite binnenkomen, zijn we overdonderd door de rijkdom en weelde van de kamer. Heerlijke gemberkoekjes zijn klaargezet op tafel en iedere avond ligt er een kaartje met een prachtig gedichtje op ons hoofdkussen, kaarsjes en wierook. Ik krijg het gevoel dat ik hier heel lang zou kunnen blijven… We maken een gin tonic en lopen naar het terras. De oceaan gaat als een waanzinnige te keer. We kijken met een mengeling van bewondering en ongeloof naar de metershoge golven. We herinneren ons alle TV-beelden van de tsunami in Thailand …het komt heel dichtbij…Wanneer je zo afhankelijk bent van de natuurelementen is het misschien niet zo verwonderlijk dat je je dagelijkse leven in dienst stelt om de goden gunstig te stemmen…
De volgende dag komt ‘Bullie’ ons tegen de avond ophalen om naar Ubud, het centrum van de kunsten, te reizen. Onze honger naar cultuur evenals de honger naar authentiek Balinees eten is nog steeds niet gestild…De chef van ons hotel adviseert ons een restaurant dat gelegen is naast het paleis in Ubud. Het is anderhalf uur rijden en dezelfde plaatjes als de dag ervoor gaan aan ons voorbij…Ubud is een grote toeristische trekpleister, maar het restaurant is gesloten. Tijd om zelf iniatief te nemen. We rijden nog eens twintig minuten en komen bij een heel grote markt. Dit is de sfeer waar we naar op zoek zijn. De kraampjes zien er prachtig uit. Er hangt een rustige en ingetogen sfeer. We worden bekeken zoals wij hen bekijken… Suckling pig, saté, knapperige groenten, we gaan van kraam naar kraam en bestellen overal kleine hapjes. Iedereen oogt gelukkig of op z’n minst tevreden terwijl er niet of nauwelijks handel bedreven wordt. We vragen ons steeds meer af wat hen beweegt. Hoe staan zij in het leven? Waar komt die berusting vandaan? Je hoort nooit iemand zijn stem verheffen. Liefde en respect vormen de basis: Niet alleen van kind naar ouder, maar ook van ouder naar kind. Als ik dit zo opschrijf, lijkt dit heel vanzelfsprekend. Lijkt, want boodschappen doen in Nederland doe je steeds minder vaak voor de lol.
Onze supermarkt die pretendeert op de kleintjes te letten is naar mijn smaak verworden tot het ultieme voorbehoedsmiddel: Jankende en dreinende kinderen voeren steeds vaker de boventoon. Tijdens het volstoppen van je karretje krijg je het antwoord op je kindervraag er gratis bij.
Maar op Bali heb ik in al die dagen niet een keer één kind horen huilen.
Drie kleine meisjes op blote voeten lopen ons de hele avond achterna. Ze giechelen, rennen weg en komen weer terug. Ik denk aan mijn eigen meisjes. Wat doen ze terwijl ik hier zit te mijmeren? Hoe zouden mijn dochters en deze drie meisjes op elkaar reageren? Wat zouden ze elkaar te vertellen hebben?
Opeens gaat onze mobiel…een vriend. ‘Oh, ik wist niet dat je in Bali zat .’ Er volgt een verhaal over de aanschaf van een nieuwe auto…Terwijl ik aan een flesje Bintang lurk lijkt Nederland verder weg dan ooit…
Negendagenlang verkeren we in een roes. Het eiland is vol mysteries en emoties. We voelen en ervaren de bovennatuurlijke krachten. Maar ze horen ook weer niet helemaal echt bij ons. Ik vraag me af of ik het allemaal wel kan begrijpen.
Ligt het geluk in het oplossen van het mysterie of ligt het geluk in het mysterie zelf?
Ik besluit tot het laatste. Je moet niet alles willen weten… Bovendien begin ik te verlangen naar huis, naar Maastricht, naar een boterham met pure hagelslag, naar de meisjes en hun gepuber, naar vallende bladeren, de geur van de open haard, handschoenen, flanellen pyjama’s en boerenkool met worst.
Het succes van Business 3.0 tv en eerder Land van Limburg TV is dat we het verhaal achter de ondernemer laten zien en tegelijkertijd de commerciële boodschap naadloos in het verhaal verwerken.
UITZENDING GEMIST? Dat hoeft dus niet meer. Bij Land van Limburg en Business 3.0 tv staan alle uitzendingen direct online
Alle programma’s kunt u terug zien op het YouTubekanaal van Business 3.0 tv, het YouTubekanaal van Land van Limburg
of op de portalwebsite Business 3.0 tv
